Westfield Cup Event 6 – Nürburgring GP Strecke (4-5 oktober 2025)
De Eifel was z’n wispelturige zelf. Zon, regen, mist, en tussendoor het rauwe geluid van 25 Westfields die zich niets aantrokken van het Duitse herfstweer. Met het zesde evenement van het seizoen reed de Westfield Cup mee in het RGB/ADAC-slotweekend — een ambiance vol klassiekers, currywurst en Duits vakmanschap.
Quali: de toon is gezet
Tijdens de kwalificatie was het nat en koud. De Nürburgring lag er glad bij en elk foutje werd afgestraft. Sander Dullaart perste er een indrukwekkende 2:49.833 uit — goed voor pole position — gevolgd door Willem Vriend en Peter Tunissen. De top vier zat binnen twee seconden; de trend voor een weekend waarin het draaide om millimeters.
Sector 1 van het circuit bleek zo glad als ’n spiegel, maar na T3 lag er gelukkig ander asfalt met aanzienlijk meer grip. Op ’n gegeven moment kwam de zon even door en kon het harder.
“Het voelde alsof de auto danste op het asfalt,” zei een rijder na afloop, “zolang je hem maar niet liet leiden.”
Race 1 – Chaos op het ijs
De race begon met een opdrogende baan, een rollende start en een gladde eerste haakse naar rechts. Het veld hield haar zenuwen in bedwang tot de bocht, maar daarna waren er wel een paar contacten.
In die omstandigheden hield Floris Jan Dullaart het hoofd koel en pakte hij de overwinning na een race waarin de top 5 binnen vier seconden over de streep kwam. “Ik zag letterlijk niks. Alleen de remlichten van degene voor me, en soms niet eens die,” vertelde hij met een brede grijns in de paddock. “Ook heb ik overal waar het kon het gras gemaaid.”
Achter hem vochten Lex Peters, Guus Heling en Peter Tunissen om elke meter, met touches, uitremacties en dapper late apexes. Peter: “Onvergetelijke herinneringen gemaakt, dus helemaal geweldig!”
Race 2 – Eindelijk grip (een beetje)
Zondagochtend was nat, heel nat. De standaard intermediates moesten hard aan de bak. Het veld bleef dicht bij elkaar; je kon op het rechte stuk de slipstream ruiken.
Peter Tunissen trok aan het langste eind, maar de verschillen waren niet groot: de top 4 binnen zes seconden. Sander Dullaart eindigde net naast het podium op 5,7 seconde, met achter hem Eric Sliphorst en Ralph Winkel die elkaar geen centimeter gunden.
“Het voelde alsof we met touwtjes aan elkaar vastzaten,” grapte een van de coureurs. “Elke keer dat iemand uitbrak, trokken we de rest weer mee.”
Het publiek smulde. Bocht 1 leverde meer actie op dan de gemiddelde Formule 1-race, en de raceleiding had er de handen vol aan.
Race 3 – Strafpuntenregen
Zondag begon met een aantal stevige buien, maar het leek alsof dat de coureurs niet veel interesseerde. Iedereen ging vol in de aanval. De wedstrijd werd een titanenstrijd tussen Guus Heling en de gebroeders Dullaart, met Sander als snelste man van het weekend (2:50.844) — al leverden tijdstraffen wegens Full Course Yellow-overtredingen de nodige verschuivingen op.
Bijna iedereen kreeg een tik op de vingers van de stewards; een coureur verzuchtte:
“Ik dacht dat de Duitsers van orde hielden, maar dit was chaos met een helm op.”
Desondanks: pure show. “Het was racen op het scherp van de snede,” zei een andere rijder. “Je weet dat elke fout zichtbaar is, maar je móét erlangs.”
Uiteindelijk finishte Guus als eerste, gevolgd door Sander en Floris Jan Dullaart, met een veld dat meer onderlinge duels had dan een WK-kwalificatiepoule.
Race 4 – Finale met vuurwerk
De afsluiter was er een voor in de boeken. De baan droogde verder op, de temperaturen zakten, en iedereen wist: dit is de laatste kans om iets te laten zien. Op de start / finishlijn was het praktisch droog, maar aan de andere kant van de baan regende het nog steeds.
Tien rondes lang reden de eerste drie — Ralph Winkel, Peter Tunissen en Willem Vriend — letterlijk bumper aan bumper. Sander Dullaart werd vanaf P1 in de rondte getikt door zijn eigen broer en moest aan een inhaalrace beginnen vanaf P14. Dat lukt wonderwel doordat hij 2 seconden per ronde kon inlopen op de kopgroep. In de laatste ronde wist hij van P4 naar P1 te rijden; de jonge Ralph werd in de allerlaatste chicane door hem van de winst afgehouden. Het verschil aan de finish? 6 Duizendsten tussen de eerste twee en 0,778 seconde tussen de eerste vier.
Een van de coureurs omschreef het zo: “Het leek wel een dansvoorstelling. Alleen dan met schreeuwende motoren en zweet in je ogen.”
Sander pakte de overwinning met de snelste ronde van het weekend (2:27.638) en sloot het seizoen af zoals hij het begon: op volle snelheid, met een glimlach en de hele top in z’n spiegels.
Paddock-life – BBQ’s, vriendschap, teleurstelling en veerkracht
Tussen de races door was het typische Westfield-tafereel: sleutelen, lachen, elkaar dollen over wie het hardst remt of het minst goed regenbanden spaart (die niemand heeft). “Het is toch een bijzonder gebied, die Eiffel,” zei iemand, “Toen we allemaal tegelijk dachten dat het droog was — begon het vervolgens weer hard te regenen.”
De Duitse organisatie was strak, de sfeer gemoedelijk, opnieuw was het de humor, teamwork en BBQ-rook die tot ver buiten de paddock te ruiken was.
Een paar mensen hadden wat minder geluk. Eric Sliphorst: “Een kapotte bak in race 1, 3 aanrijdingen in race 3, maar een redelijke race 2 en 4.” En Jurriën van Dijk:”Race 1 had ik een mooie start, kon door een afwijkende setup 8 plekken pakken, maar ik stuitte helaas in de gladde T1 op een SLK.” Guus Heling was ook niet helemaal tevreden: “Heb mezelf een paar keer terug in de wedstrijd moeten vechten, in race 4 sloeg m’n motor zelfs af in de chaos van bocht 1. Hoogtepunt was een prachtige buitenom inhaalactie in de laatste chicane op Nick Vanlommel!”
Een vermelding waard zijn nog Ralph Winkel die lang op koers was om z’n eerste Westfield race te winnen, Richard Schouteren die z’n kapotte SLK voor een Westfield inruilde (“Geweldige ervaring!”) maar wel moest wennen aan de lightweight cupracer “5 spins en in de kattenbak- meer fouten dan in mijn hele racecarrière tot nu toe!”. En natuurlijk de broers Cape en Dockx Meijer die ook verdienstelijk meeraceten.
Met een paar licht beschadigde spatborden, duizenden verhalen en één grote glimlach keerde het hele veld huiswaarts. De Ring had z’n tol geëist, maar ook z’n magie bewezen.
Bekijk de spannende onboard beelden >>
